Nynorskordboka
irritabel
adjektiv
| eintal | fleirtal | ||
|---|---|---|---|
| hankjønn / hokjønn | inkjekjønn | bunden form | |
| irritabel | irritabelt | irritable | irritable |
Opphav
av latin irritabilis, av irritare; jamfør irritereTyding og bruk
- utolig (2), særs kjenslevar, sår (2, 1)
Døme
- ha ein irritabel hals
- som lett blir irritert, som lett mistar humøret
Døme
- sliten og irritabel