Avansert søk

10 treff

Bokmålsordboka 0 oppslagsord

Nynorskordboka 10 oppslagsord

vandrar

substantiv hankjønn

Tyding og bruk

  1. person som går til fots
    Døme
    • ein einsam vandrar
  2. (jente)speidar mellom 13 og 15 år

vandre

vandra

verb

Opphav

frå lågtysk; samanheng med vinde (2

Tyding og bruk

  1. gå (roleg)
    Døme
    • vandre hand i hand
    • i presens partisipp:
      • sjå ut som eit vandrande juletrevere fælt utspjåka
  2. gå, fare frå stad til stad;
    Døme
    • laksen vandrar;
    • vandre frå stad til stad;
    • vere ferdig til å vandrebudd til å døy
      • ein vandrande fant
  3. stadig flytte på seg
    Døme
    • birøktaren vandrar med kubane etter honningtrekket
    • i fotball:
      • vandrande spiss

Faste uttrykk

  • vandrande nyre
    nyre som har forskyvd seg;
    vandrenyre
  • vandrande ugras
    fleirårig ugras som formeirar og spreier seg både med utløparar frå rota og med frø eller sporar;
    rotugras
  • vandre ut
    flytte til eit anna land;
    utvandre;
    emigrere

laks

substantiv hankjønn

Opphav

norrønt lax

Tyding og bruk

  1. stor laksefisk med sølvblank kropp;
    Salmo salar
    Døme
    • laksen vandrar opp elva;
    • ha laks i merdar
  2. laks (1) brukt som mat
    Døme
    • bakt laks med agurksalat

Faste uttrykk

  • ein glad laks
    ein munter og lettliva person

vandringsmann

substantiv hankjønn

Tyding og bruk

lemenår

substantiv inkjekjønn

Tyding og bruk

år med store mengder av lemen som vandrar ned frå fjellet

sjørøye, sjørøyr

substantiv hokjønn

Tyding og bruk

røye som vandrar mellom ferskvatn og sjø (og som finst i det nordlege Noreg)

gåar

substantiv hankjønn

Tyding og bruk

person som går til fots;

rover 1

substantiv hankjønn

Uttale

råˊver

Opphav

frå engelsk ‘pirat, vandrar’, av rove ‘flakke omkring’

Tyding og bruk

  1. speidar (2) over 16 år
  2. om eldre forhold: gutespeidar over 16 år;
    jamfør ranger (2)

pilegrimslei

substantiv hokjønn

Opphav

jamfør lei (1

Tyding og bruk

veg som pilegrimar vandrar

planet

substantiv hankjønn

Opphav

norrønt planéta; frå gresk ‘vandrar’

Tyding og bruk

  1. himmellekam som går i fast bane rundt ei stjerne og får lys frå henne
  2. Døme
    • få eit slag midt i planeten