Gå til hovedinnhold
Tilgjengelighet
ordbøkene.no, Bokmålsordboka og Nynorskordboka

Avansert søk

Enkelt søk
Om avansert søk
19 treff

Nynorskordboka 19 oppslagsord

skalle 3

skalla

verb

Opphav

av skalle (1

Tyding og bruk

støyte med panna;
jamfør springskalle
Døme
  • skalle nokon i andletet;
  • ho skalla ballen i mål
Artikkelside

skalle 1

substantiv hankjønn

Opphav

norrønt skalli; samanheng med skål (1

Tyding og bruk

  1. hovud på dyr eller menneske
    Døme
    • barbere skallen;
    • bukken fekk ei kule i skallen
  2. hovud som sete for tankar og vit;
    jamfør hovud (3)
    Døme
    • ha lite vit i skallen
  3. Døme
    • ha rukker i skallen;
    • flytte brillene opp i skallen
  4. støyt med panna;
    jamfør springskalle
    Døme
    • gje nokon ein skalle
  5. tørr, steinete jordrygg
  6. banke (1, 1) i sjøen
Artikkelside

skalle 2

substantiv hankjønn

Opphav

same opphav som skalle (1, opphavleg ‘skinn frå skallen på rein’

Tyding og bruk

vinterskotøy av reinskinn med håra ut
Døme
  • samiske skallar
Artikkelside

skjelte 1

substantiv hokjønn

Opphav

samanheng med skolt

Tyding og bruk

hjerneskål
Døme
  • ha ei god skjelte – ha eit godt hovud
Artikkelside

vinnarskalle

substantiv hankjønn

Tyding og bruk

  1. mentale eigenskapar som trengst for å vinne;
    Døme
    • ho har både talent og vinnarskalle
  2. person med vinnarskalle (1)
    Døme
    • ein gjeng med vinnarskallar
Artikkelside

panne 2

substantiv hokjønn

Opphav

same opphav som panne (1

Tyding og bruk

øvste og fremste del av hovudet;
Døme
  • få eit slag i panna;
  • han rynka panna
Artikkelside

blese

substantiv hokjønn

Tyding og bruk

Artikkelside

knoll

substantiv hankjønn

Opphav

norrønt knollr ‘knoll, fjellknatt’

Tyding og bruk

  1. oppsvulma del av rot eller stengel med opplagsnæring
  3. hovud, skalle
    Døme
    • få eit slag i knollen
Artikkelside

klakk 1

substantiv hankjønn

Opphav

norrønt klakkr i samansetningar

Tyding og bruk

  1. liten klatt
  2. knast (2) på maskindel eller våpen
  3. fjellknatt eller berg som går i sjøen
Artikkelside

nikke

nikka

verb

Opphav

frå lågtysk , opphavleg ‘bevege opp og ned’; samanheng med neie (1

Tyding og bruk

  1. bøye hovudet raskt og lett, særleg som teikn på samtykke eller oppmuntring eller som helsing
    Døme
    • nikke stadfestande;
    • ho berre nikkar til svar;
    • nikke goddag;
    • vere så trøytt at ein sit og nikkar;
    • strået nikka i vinden
  2. i fotball: spele ballen med hovudet;
    Døme
    • nikke ballen i mål
Artikkelside
Side 1 av 2