Avansert søk

Nynorskordboka 1 oppslagsord

ire 2

ira

verb

Opphav

norrønt iðra ‘gjere angerfull, angre’

Tyding og bruk

angre, trege (2
Døme
- ire på noko;
- han irte seg mest i hel etterpå
grue for noko;
tenkje, lure på
Døme
- han irte på det – hadde ikkje hug til det