Avansert søk

Bokmålsordboka 0 oppslagsord

substantiv hankjønn

grunnleggjande eigenskap(ar), natur, vesen;

(kvint)essens

substantiv hankjønn

av latin natura ‘fødsel’; jamfør norrønt náttúra

landskap som ikkje er skapt av menneske, som har eit plante- og dyreliv, og som kan skildrast ut frå topografi, klima og liknande;
til skilnad frå byar, parkar, gardar og liknande
Døme
- rein og urørt natur;
- kome seg ut i naturen;
- vern om naturen;
- oppleve den storslåtte naturen
den sanselege eller materielle verda som heilskap, den ytre røynda;
til skilnad frå den åndelege eller indre verda
Døme
- lovene i naturen
noko opphavleg, uutvikla, lite påverka av menneska; motsett kultur
Døme
- attende til naturen;
- kamp mellom natur og kultur
medfødd eller opphavleg knippe eigenskapar ved ei gruppe, ein person, ein ting eller eit fenomen;
vesen, eigenart, grunnhått, drift (3);
jamfør menneskenatur
Døme
- høna er frå naturen si side aktiv
karakteristisk måte å te seg på hos eit levande vesen, typisk med individuelle skilnader i ei gruppe;
legning, sinnelag, temperament, gemytt, lynne
Døme
- av natur er eg rastlaus

liggje i sakas natur
vere gjeve av naturlege tilhøve
det ligg i sakas natur at frivillig arbeid ikkje er noko vi kan påleggje folk
tre av på naturens vegner
trekkje seg vekk for å gå på do

substantiv hokjønn

gjennom tysk Dreieinigkeit etter; latin trinitas

kristen førestilling om at Gud er éin i grunnhått, men med tre openberringsformer, Faderen, Sonen og Heilaganden

substantiv hankjønn

frå seinlatin eigenleg ‘det som står under, ber noko’

i filosofi: det verkelege, konstante;
indre vesen, kjerne, grunnhått i ein ting
emne (1, materie (2), stoff
Døme
- kjemisk substans;
- ein ting med diffus substans