rutte
rutta
verb
Opphav
gjennom dansk ‘sløse’, frå lågtysk; jamfør rute (5Faste uttrykk
- ha/få å rutte meddisponere eller kunne bruke pengar, ressursar, pengar eller liknande
- han har ikkje mykje å rutte med for tida;
- dei har fått meir å rutte med;
- museet fekk ein million ekstra å rutte med