disippel
substantiv hankjønn
Opphav
av latin discipulus ‘læregut, fylgjesvein’Tyding og bruk
- tilhengjar av ein som forkynner ei ny lære;
Døme
- Jesus og dei tolv disiplane
- person som har ein annan som førebilete og er sterkt påverka av han eller ho
Døme
- vere ein disippel av Rembrandt;
- trenaren omtaler disippelen sin som eit allsidig idrettstalent