Nynorskordboka
ruptur
substantiv hankjønn
| eintal | fleirtal | ||
|---|---|---|---|
| ubunden form | bunden form | ubunden form | bunden form |
| ein ruptur | rupturen | rupturar | rupturane |
Opphav
frå latin, av rumpere ‘bryte’Tyding og bruk
brest eller slit, særleg i indre organ;
til skilnad frå fraktur (2)