Nynorskordboka
kveikje, kveike 2
kveikja, kveika
verb
| infinitiv | presens | preteritum | presens perfektum | imperativ |
|---|---|---|---|---|
| å kveikaå kveike | kveiker | kveikte | har kveikt | kveik! |
| å kveikjaå kveikje | kveikjer |
| perfektum partisipp | presens partisipp | |||
|---|---|---|---|---|
| hankjønn / hokjønn | inkjekjønn | bunden form | fleirtal | |
| kveikt + substantiv | kveikt + substantiv | den/det kveikte + substantiv | kveikte + substantiv | kveikande |
| kveikjande | ||||
Opphav
norrønt kveikja; jamfør kvikkTyding og bruk
- gjere opp eld;
Døme
- kveikje opp i omnen;
- bestefar kveikte pipa
- gje ny kraft og styrke;gjere oppglødd;setje mot i
Døme
- kveikje seg på noko sterkt;
- talaren kveikte møtelyden