Nynorskordboka
kringe
kringa
verb
| infinitiv | presens | preteritum | presens perfektum | imperativ |
|---|---|---|---|---|
| å kringaå kringe | kringar | kringa | har kringa | kring!kringa!kringe! |
| perfektum partisipp | presens partisipp | |||
|---|---|---|---|---|
| hankjønn / hokjønn | inkjekjønn | bunden form | fleirtal | |
| kringa + substantiv | kringa + substantiv | den/det kringa + substantiv | kringa + substantiv | kringande |
Opphav
norrønt kringja; samanheng med kring (1Tyding og bruk
gå i ring rundt;
gå i ein krins eller boge
Døme
- kommunen kringar seg rundt to fjordar;
- vegnettet tvingar bussane til å kringe murane langs byens yttergrense