Nynorskordboka
koppel
substantiv inkjekjønn
| eintal | fleirtal | ||
|---|---|---|---|
| ubunden form | bunden form | ubunden form | bunden form |
| eit koppel | koppelet | koppel | kopla |
Opphav
gjennom lågtysk; frå latin copula ‘band’Tyding og bruk
- reim eller lekkje som bind saman halsbanda på hundar
Døme
- kvelpen drog i koppelet
- par eller flokk av hundar som er bundne saman med koppel (1)
- i overført tyding: gruppe, gjeng, klikk
Døme
- eit heilt koppel av motstandarar