Nynorskordboka
karrig
adjektiv
| eintal | fleirtal | ||
|---|---|---|---|
| hankjønn / hokjønn | inkjekjønn | bunden form | |
| karrig | karrig | karrige | karrige |
| gradbøying | ||
|---|---|---|
| komparativ | superlativ ubunden form | superlativ bunden form |
| karrigare | karrigast | karrigaste |
Opphav
gjennom dansk; frå lågtysk kar(i)chTyding og bruk
Døme
- karrig jord
- dårleg, knapp
Døme
- leve under karrige tilhøve