Nynorskordboka
forleggje, forlegge
forleggja, forlegga
verb
| infinitiv | presens | preteritum | presens perfektum | imperativ |
|---|---|---|---|---|
| å forleggaå forlegge | forlegg | forla | har forlagt | forlegg! |
| å forleggjaå forleggje |
| perfektum partisipp | presens partisipp | |||
|---|---|---|---|---|
| hankjønn / hokjønn | inkjekjønn | bunden form | fleirtal | |
| forlagd + substantiv | forlagt + substantiv | den/det forlagde + substantiv | forlagde + substantiv | forleggande |
| forleggjande | ||||
Opphav
frå lågtysk eller tysk; av for- (2Tyding og bruk
- leggje bort utan å finne att;
Døme
- forleggje nøklane
Døme
- forleggje troppane i byen
- sørgje for å gje ut bok eller liknande
Døme
- boka er forlagd av det lokale historielaget