klinge 2
klinga
verb
Opphav
norrønt klingja ‘ringje med klokke’; frå lågtyskTyding og bruk
- gje klang;lyde melodisk
Døme
- klokka klang;
- instrumenta kling i lag
- om røyst, lyd: tone eller lyde reint eller klart
- brukt som adjektiv
- ein klingande latter
- ha ein viss språktone
Døme
- klingande hallingmål
- høyrast ut som;gje inntrykk av
Døme
- det kling russisk
- lyde særmerkt eller slåande
Døme
- eit namn som kling godt
Faste uttrykk
- klingande mynt