silhuett
substantiv hankjønn
Uttale
siluetˊtOpphav
frå fransk; etter namnet til ministeren Étienne de Silhouette, 1709–1767, som utstyrte slottet sitt med sjølvlaga silhuettarTyding og bruk
- bilete som berre gjev omrisset av det avbilda
- omriss av noko eller nokon (mot lys bakgrunn);
Døme
- sjå silhuetten av noko mot himmelen