sanning
substantiv hokjønn
Tyding og bruk
- det å vere sann (2, 1);samsvar med røynda eller med dei verkelege tilhøva
Døme
- tvile på sanninga i ein påstand;
- reine, skire sanninga;
- gudsens sanning;
- i sanning eit godt menneske – verkeleg
- forteljing, utsegn som samsvarer med det røynlege
Døme
- halde seg til sanninga;
- seie, fortelje sanninga – òg: seie si verkelege meining utan atterhald;
- absolutt sanning;
- filosofisk sanning;
- vitskapleg sanning
- det å sanne;
Døme
- eg fekk ikkje noka sanning på det