grav 1
substantiv hokjønn
Opphav
norrønt grǫf; samanheng med grave (2Tyding og bruk
- stad der ein død person er gravlagd
Døme
- følgje nokon til grava;
- senke kista i grava;
- bli lagd i grava;
- pynte grava;
- faren ligg i grava;
- finne graver frå vikingtida;
- ho tok med seg løyndomen i grava
- som etterledd i ord som
- skyttargrav
- vassgrav
- vollgrav
- utgrave hol til å fange dyr i
- som etterledd i ord som
- dyregrav
Faste uttrykk
- den som grev ei grav for andre, fell sjølv i henneden som planlegg å skade andre, risikerer å bli offer for desse planane sjølv
- frå vogga til gravaheile livet
- få ei våt gravdrukne
- grave si eiga gravsjølv vere årsak til at ein mislykkast
- gå i gravadøy
- sende i gravavalde at nokon døyr
- snu seg i gravaom avliden person: vere misnøgd og protestere
- Edvard Grieg hadde snudd seg i grava dersom han hadde høyrt dette
- stille som i gravasvært stille
- stå med eitt bein i gravavere døden nær
- stå på kanten av gravavere like ved å døy
- taus som gravaheilt taus