Bokmålsordboka
forskjønne
verb
| infinitiv | presens | preteritum | presens perfektum | imperativ |
|---|---|---|---|---|
| å forskjønne | forskjønner | forskjønna | har forskjønna | forskjønn! |
| forskjønnet | har forskjønnet | |||
| perfektum partisipp | presens partisipp | |||
|---|---|---|---|---|
| hankjønn / hunkjønn | intetkjønn | bestemt form | flertall | |
| forskjønna + substantiv | forskjønna + substantiv | den/det forskjønna + substantiv | forskjønna + substantiv | forskjønnende |
| forskjønnet + substantiv | forskjønnet + substantiv | den/det forskjønnede + substantiv | forskjønnede + substantiv | |
| den/det forskjønnete + substantiv | forskjønnete + substantiv | |||