munn
substantiv hankjønn
Opphav
norrønt munnr, muðrTyding og bruk
- munn (1) som talereiskap
Døme
- hald munn!
- lese på munnen;
- vere grov i munnen;
- passe munnen sin;
- alle snakka i munnen på kvarandre;
- det ordet vil eg ikkje ta i munnen;
- munnen står ikkje på henne
- person som ein livnærer
Døme
- ha mange munnar å mette
Faste uttrykk
- bruke munnskjenne
- dei er sinte og bruker munn
- gå frå munn til munnbli fortald frå den eine til den andre
- lage munnen etter matsekkenikkje forbruke meir enn ein har råd til;
setje tæring etter næring - leggje orda i munnen på nokonpåverke nokon til å svare slik ein ønskjer
- lese på munnenskjøne tale ut frå rørslene på munnen hos den talande
- leve frå hand til munnleve på ein måte så ein berre så vidt har nok til å klare seg
- miste munn og mælebli stum;
ikkje få fram eit ord - slå seg sjølv på munnenmotseie seg sjølv
- snakke etter munnenjatte med
- stoppe munnen påfå til å teie
- stor i munnenskrytande, brautande
- ho har vore for stor i munnen på folkemøtet
- ta bladet frå munnensnakke rett ut;
seie klart frå - ta munnen for fulllove meir enn ein kan halde;
ta for sterkt i - ta ordet ut av munnen påkome nokon i forkjøpet med å seie noko