vekt
substantiv hokjønn
Opphav
seint norrønt vekt, frå lågtysk; av vege (2Tyding og bruk
- i fysikk: kraft som ein lekam i jamvekt verkar på eit underlag med;
Døme
- selje fisk, høy etter vekt;
- mjølsekken held ikkje vekta – er for lett;
- handelsmannen gav god vekt – litt rikeleg;
- gå opp, ned i vekt
- som etterledd i
- eigenvekt
- motvekt
- nettovekt
- slaktevekt
- i overført tyding:
- stupe under vekta av ansvaret
Døme
- bruke titalssystemet i mål og vekt
- så mykje av ei vare som ein veg i éin gong
Døme
- ei vekt smør
- idrettsreiskap laga av ei stong med skive(r) i kvar ende
- lyfte vekter
- i astrologi: person som er fødd i stjerneteiknet Vekta (mellom 23. september og 22. oktober)
Døme
- han er vekt
- i idrett: vektklasse i boksing
- som etterledd i
- bantamvekt
- flugevekt
- tungvekt
Faste uttrykk
- i laus vektom vare: som ikkje er pakka og vegen på førehand
- selje grønsaker i laus vekt;
- prisen på matpoteter i laus vekt
- leggje vekt påla (noko) telje sterkt;
gi stor viktigheit- ho legg vekt på erfaring;
- ved tilsetting blir det lagt vekt på personlege eigenskapar;
- partiet legg vekt på økonomisk likskap