kontekst
substantiv hankjønn eller hokjønn
Uttale
konˊtekst, kontekˊst, kånˊtekst; kåntekˊstOpphav
av latin contextus ‘samanveving’Tyding og bruk
- språkleg samanheng som eit ord eller uttrykk er ein del av
Døme
- forstå eit ord ut frå konteksta
- heilskap eller situasjon prega av visse omstende
Døme
- setja tida vi lever i, inn i ei historisk kontekst