helgen
substantiv hankjønn
Opphav
av gammallågtysk (thie) helagon ‘(dei) heilage’Tyding og bruk
- i den katolske kyrkja: avliden (1) person som er kjend heilag og blir dyrka religiøst;
Døme
- ho vart kåra til helgen etter at ho døydde
- opphøgd ideal (1, 2)
Døme
- han er ein helgen for fansen