eventyr
substantiv inkjekjønn
Opphav
norrønt ævintýr(r), gjennom lågtysk; frå mellomalderlatin adventura ‘hending’Tyding og bruk
- folkeleg, oppdikta forteljing utan tid- og heimfesting, og der grensene mellom fantasi og røyndom er viska ut
Døme
- han liker å lese eventyr;
- bestemor fortel eventyr for ungane;
- kjenner du eventyret om guten og trollet?
- spennande hending;
Døme
- dra på eventyr;
- dei har kasta seg ut i eit økonomisk eventyr
Døme
- ha små eventyr;
- han har hatt nokre eventyr på si
Døme
- landskapet er eit eventyr;
- dei tek eit friår for å oppleve eventyret;
- ho hadde på seg eit eventyr av ein kjole