Nynorskordboka
konfirmere
konfirmera
verb
| infinitiv | presens | preteritum | presens perfektum | imperativ |
|---|---|---|---|---|
| å konfirmeraå konfirmere | konfirmerer | konfirmerte | har konfirmert | konfirmer! |
| perfektum partisipp | presens partisipp | |||
|---|---|---|---|---|
| hankjønn / hokjønn | inkjekjønn | bunden form | fleirtal | |
| konfirmert + substantiv | konfirmert + substantiv | den/det konfirmerte + substantiv | konfirmerte + substantiv | konfirmerande |
Opphav
av latin confirmare ‘stadfeste’Tyding og bruk
- om prest: halde konfirmasjon (2)
Døme
- det var same presten som både døypte og konfirmerte meg
- i passiv: få stadfesta dåpspakta si i ein kyrkjeleg seremoni eller gå gjennom ein liknande ikkje-kyrkjeleg seremoni som overgang til vaksenlivet
Døme
- eg skal konfirmerast til våren
- i jus: stadfeste ei lov, føresegn eller liknande
Døme
- konfirmere eit testament
Faste uttrykk
- konfirmere segstadfeste dåpspakta si i ein kyrkjeleg seremoni eller gå gjennom ein liknande ikkje-kyrkjeleg seremoni som overgang til vaksenlivet