årgang
substantiv hankjønn
Opphav
truleg etter tysk; jamfør norrønt árgangr ‘år, åring’Tyding og bruk
- det ei viss vare som er laga i løpet av eit år
Døme
- vin av årgangen 1960;
- han kjøpte ein bil av nyaste årgang
- del av ein publikasjon (avis, tidsskrift eller liknande) som kjem ut eitt og same året
Døme
- han hadde siste årgangen av tidsskriftet komplett
Døme
- ein lærar av noko yngre årgang