Gå til hovudinnhald
Tilgjenge
ordbøkene.no, Bokmålsordboka og Nynorskordboka

Avansert søk

Vanleg søk
Søkjehjelp
5 treff

Nynorskordboka 5 oppslagsord

dissonans

substantiv hankjønn

Uttale

disonanˊs eller  disonanˊgs

Opphav

frå latin; av dissonere

Tyding og bruk

  1. skurrande tonesamansetjing som krev utløysing i ein konsonans;
    Døme
    • forsiktig minimalistisk dissonans;
    • støyter saman i krasse dissonansar
  2. i overført tyding: misstemning, usemje
    Døme
    • ein følelse av dissonans og uro hos lesaren;
    • politisk dissonans mellom Europa og USA
Artikkelside

dissonant

adjektiv

Tyding og bruk

som gjev dissonans
Døme
  • skarpe og dissonante lydar;
  • dei sterkaste og mest dissonante stemmene
Artikkelside

dissonere

dissonera

verb

Opphav

av latin dis- og sonare ‘lyde’

Tyding og bruk

  1. klinge saman slik at det gjev dissonans (1)
    Døme
    • bassen i låten dissonerer med akkordane
    • brukt som adjektiv
      • dissonerande overtonar
  2. i overført tyding: klinge uharmonisk og falskt
    Døme
    • kva som dissonerer, kan diskuterast
Artikkelside

kakofoni

substantiv hankjønn

Opphav

gjennom fransk og tysk; frå gresk kakophonia, av kakos ‘ille’ og -foni

Tyding og bruk

særleg i musikk: virvar av lydar;
til skilnad frå eufoni
Artikkelside

konsonans

substantiv hankjønn

Opphav

gjennom fransk, frå mellomalderlatin, av latin consonare ‘klinge saman’; jamfør konsonant

Tyding og bruk

Artikkelside