Nynorskordboka
vinkle
vinkla
verb
| infinitiv | presens | preteritum | presens perfektum | imperativ |
|---|---|---|---|---|
| å vinklaå vinkle | vinklar | vinkla | har vinkla | vinkl!vinkla!vinkle! |
| perfektum partisipp | presens partisipp | |||
|---|---|---|---|---|
| hankjønn / hokjønn | inkjekjønn | bunden form | fleirtal | |
| vinkla + substantiv | vinkla + substantiv | den/det vinkla + substantiv | vinkla + substantiv | vinklande |
Opphav
av vinkelTyding og bruk
- bruke vinkel (2);merkje av vinklar; jamfør vinkel (1)
Døme
- måle og vinkle;
- vinkle (opp) noko
- i overført tyding: presentere, sjå noko berre frå ein viss synsvinkel;gje nyhendereportasjar ei særskild utforming (etter interesser, føremål, politiske synspunkt o a)
Døme
- journalisten vinkla stoffet