Nynorskordboka
vettig, vettug, vitig, vitug
adjektiv
| eintal | fleirtal | ||
|---|---|---|---|
| hankjønn / hokjønn | inkjekjønn | bunden form | |
| vettig | vettig | vettige | vettige |
| vettug | vettug | vettuge | vettuge |
| vitig | vitig | vitige | vitige |
| vitug | vitug | vituge | vituge |
| gradbøying | ||
|---|---|---|
| komparativ | superlativ ubunden form | superlativ bunden form |
| vettigare | vettigast | vettigaste |
| vettugare | vettugast | vettugaste |
| vitigare | vitigast | vitigaste |
| vitugare | vitugast | vitugaste |
Opphav
norrønt vitugr; av vitTyding og bruk
- som har det fulle vitet sitt
Døme
- du er ikkje vettig! – du er tullete, ikkje retteleg klok!
Døme
- eit vettig svar;
- eit vettig menneske