Nynorskordboka
vete 2, vite
veta, vita
verb
kløyvd infinitiv: -a
| infinitiv | presens | preteritum | presens perfektum | imperativ |
|---|---|---|---|---|
| å vetaå vete | veit | visste | har visst | vet! |
| å vitaå vite | vit! |
| perfektum partisipp | presens partisipp | |||
|---|---|---|---|---|
| hankjønn / hokjønn | inkjekjønn | bunden form | fleirtal | |
| visst + substantiv | visst + substantiv | den/det visste + substantiv | visste + substantiv | vetande |
| vitande | ||||
Opphav
norrønt vita; eigenleg ‘ha sett’Tyding og bruk
- ha kjennskap til, ha greie på
Døme
- eg visste ikkje at du kom;
- veit du korleis det gjekk?
- det kan vere lygn, for alt eg veit;
- kjøtkaker var det beste ho visste;
- la nokon vete kva ein meiner – forstå;
- vete råd;
- ikkje vete kva tannverk er – aldri ha kjent;
- ikkje sei det til han du veit;
- så vidt du veit det!
- det må gudane vete;
- eg vil ikkje vete av slurv!
- dei visste ikkje om det
- ha skjøn på, ha evne til
Døme
- han veit å lage det;
- dei veit å snu seg – ordne seg;
- ikkje vete betre;
- er ikkje dette sløsing, så veit ikkje eg;
- han er noko til kar, må vete el. kan du vete
- vere viss (1, 1) (på)
Døme
- du kan aldri vete;
- det er ikkje godt å vete kva ein skal tru;
- eg visste det ville gå slik
- i uttrykk:
Faste uttrykk
- ikkje vite av segvere ute av seg;
ikkje vere fullt medviten - vete korkje ut el. innvere heilt i villreie, vere i beit
- vite med seg sjølvvere klar over av seg sjølv, vere trygg på