Nynorskordboka
vandre
vandra
verb
| infinitiv | presens | preteritum | presens perfektum | imperativ |
|---|---|---|---|---|
| å vandraå vandre | vandrar | vandra | har vandra | vandr!vandra!vandre! |
| perfektum partisipp | presens partisipp | |||
|---|---|---|---|---|
| hankjønn / hokjønn | inkjekjønn | bunden form | fleirtal | |
| vandra + substantiv | vandra + substantiv | den/det vandra + substantiv | vandra + substantiv | vandrande |
Opphav
frå lågtysk; samanheng med vinde (2Tyding og bruk
- gå (roleg)
Døme
- vandre hand i hand
- i presens partisipp:
- sjå ut som eit vandrande juletre – vere fælt utspjåka
- gå, fare frå stad til stad;
Døme
- laksen vandrar;
- vandre frå stad til stad;
- vere ferdig til å vandre – budd til å døy
- ein vandrande fant
- stadig flytte på seg
Døme
- birøktaren vandrar med kubane etter honningtrekket
- i fotball:
- vandrande spiss
Faste uttrykk
- vandrande nyrenyre som har forskyvd seg
- vandrande ugrasrotugras
- vandre utemigrere