Nynorskordboka
tromme 1
substantiv hokjønn
| eintal | fleirtal | ||
|---|---|---|---|
| ubunden form | bunden form | ubunden form | bunden form |
| ei tromme | tromma | trommer | trommene |
Opphav
gjennom lågtysk, frå latin trumba ‘trompet’, same opphav som norrønt trumba ‘lur, trompet’; eigenleg lydordTyding og bruk
slaginstrument av ein hol sylinder med utspent skinn i kvar ende til å slå taktslag på med pinnar
Døme
- han slår (på) tromme i korpset
Faste uttrykk
- slå på trommaòg: gå sterkt inn for noko; gå fram med brask og bram; jamfør stortromme