Nynorskordboka
synkope
substantiv hankjønn
| eintal | fleirtal | ||
|---|---|---|---|
| ubunden form | bunden form | ubunden form | bunden form |
| ein synkope | synkopen | synkopar | synkopane |
Uttale
i tyd. 2 òg synˊ-Opphav
gresk ‘samanslåing’, av gresk syn- og kope ‘slag’; jamfør syn-Tyding og bruk
- i musikk: samandraging av ein tonetung og ein tonelett taktdel slik at vekta kjem til å liggje på den tonelette taktdelen
- i språkvitskap: det at ein lyd eller ei staving fell bort inne i eit ord, t d i uttala «universtet» for «universitet»; jamfør apokope