Nynorskordboka
standrett
substantiv hankjønn
| eintal | fleirtal | ||
|---|---|---|---|
| ubunden form | bunden form | ubunden form | bunden form |
| ein standrett | standretten | standrettar | standrettane |
Opphav
frå tysk eigenleg ‘rett (II,5) halden på ståande fot’Tyding og bruk
- militær særdomstol i krigstid
- i standretten går både rettargangen og iverksetjinga av dommen snøgt føre seg
Faste uttrykk
- stå standrettmåtte forsvare seg mot grove skuldingar
- ho måtte stå standrett i kommunestyret etter skuldingane