Nynorskordboka
spørje
spørja
verb
kløyvd infinitiv: -a
| infinitiv | presens | preteritum | presens perfektum | imperativ |
|---|---|---|---|---|
| å spørjaå spørje | spør | spurde | har spurt | spør! |
| perfektum partisipp | presens partisipp | |||
|---|---|---|---|---|
| hankjønn / hokjønn | inkjekjønn | bunden form | fleirtal | |
| spurd + substantiv | spurt + substantiv | den/det spurde + substantiv | spurde + substantiv | spørjande |
Opphav
norrønt spyrja ‘følgje spor, granske’Tyding og bruk
- vende seg til nokon for å få avklart noko som er uvisst
Døme
- «kjem du snart heim?» spurde faren;
- ho spør korleis vêret er;
- han spør etter vegen;
- ho har spurt om vi dreg på hytta snart
- be om informasjon, meining, råd, lov eller liknande
Døme
- ho spør om hjelp;
- han spurde seg fri frå skulen;
- du må spørje mor di om lov;
- spør du meg, er boka fantastisk
- stille spørsmål ved eksamen eller liknande;
Døme
- ho vart spurd om napoleonskrigane til eksamen;
- læraren spør alle i leksa
Faste uttrykk
- spør ombrukt forsterkande om noko overraskande og positivt;
gjett om, du kan tru at- spør om eg var glad!
- spør om han vart overraska
- spørje nyttspørje etter nyhende
- ho spør nytt frå heimbygda
- spørje og gravespørje mykje
- ungane spurde og grov
- spørje seg framkomme fram til eit mål, eit svar og liknande ved å spørje andre
- dei spurde seg fram til hotellet;
- du må spørje deg fram til kunnskapen
- spørje seg føresøkje informasjon (om);
skaffe seg greie på;
forhøyre seg - spørje seg sjølvfundere på sjølv;
grunde på- eg spurde meg sjølv om kva eg eigenleg ville studere
- spørje til rådsbe om råd eller hjelp frå nokon
- han spurde mor si til råds
- spørje utstille mange og grundige spørsmål om noko;
forhøyre- aktor spurde ut vitnet;
- da han kom heim, vart han spurt ut av foreldra