Nynorskordboka
skinke 1
substantiv hokjønn
| eintal | fleirtal | ||
|---|---|---|---|
| ubunden form | bunden form | ubunden form | bunden form |
| ei skinke | skinka | skinker | skinkene |
Opphav
frå lågtysk ‘lårbein’; samanheng med skankTyding og bruk
- (kjøt frå) lår frå bakbein av gris (eller anna dyr)
Døme
- hengje opp ei skinke til speking
- som etterledd i ord som
- parmaskinke
- spekeskinke
Døme
- få vondt i skinka