Nynorskordboka
bleikje 2, bleike
bleikja, bleika
verb
| infinitiv | presens | preteritum | presens perfektum | imperativ |
|---|---|---|---|---|
| å bleikaå bleike | bleiker | bleikte | har bleikt | bleik! |
| å bleikjaå bleikje | bleikjer |
| perfektum partisipp | presens partisipp | |||
|---|---|---|---|---|
| hankjønn / hokjønn | inkjekjønn | bunden form | fleirtal | |
| bleikt + substantiv | bleikt + substantiv | den/det bleikte + substantiv | bleikte + substantiv | bleikande |
| bleikjande | ||||
Opphav
norrønt bleikjaTyding og bruk
gjere bleik (1), lys eller fargelaus
Døme
- bleikje vasken i sola;
- bleikje håret