Nynorskordboka
bevilling
substantiv hokjønn
| eintal | fleirtal | ||
|---|---|---|---|
| ubunden form | bunden form | ubunden form | bunden form |
| ei bevilling | bevillinga | bevillingar | bevillingane |
Uttale
bevilˊlingOpphav
gjennom bokmål; frå lågtyskTyding og bruk
løyve (1, 2) frå offentleg styresmakt til å drive ei viss verksemd;
Døme
- få bevilling som advokat;
- søkje om bevilling til å servere alkohol