Nynorskordboka
pante
panta
verb
| infinitiv | presens | preteritum | presens perfektum | imperativ |
|---|---|---|---|---|
| å pantaå pante | pantar | panta | har panta | pant!panta!pante! |
| perfektum partisipp | presens partisipp | |||
|---|---|---|---|---|
| hankjønn / hokjønn | inkjekjønn | bunden form | fleirtal | |
| panta + substantiv | panta + substantiv | den/det panta + substantiv | panta + substantiv | pantande |
Opphav
norrønt panta, frå lågtysk; jamfør pant (2Tyding og bruk
- levere noko, ofte flasker, ein kan få utbetalt pant (1, 1) for
Døme
- dei panta flaskene og kjøpte is for pengane
- gje noko til ein pantelånar (eller annan person) for å få pengar;stille som garanti for eit lån eller liknande
Døme
- han panta gitaren sin for å kunne betale straumrekninga
- krevje pant;