Nynorskordboka
miskunn
substantiv hokjønn
| eintal | fleirtal | ||
|---|---|---|---|
| ubunden form | bunden form | ubunden form | bunden form |
| ei miskunn | miskunna | miskunner | miskunnene |
Opphav
norrønt miskunn, opphavleg ‘det å ikkje skulde ein for noko’; samanheng med kunne (2 i ei eldre tyding ‘skulde’Tyding og bruk
særleg i religiøst språk: nåde, medynk
Døme
- vise miskunn;
- Guds miskunn