Nynorskordboka
meine
meina
verb
infinitiv | presens | preteritum | presens perfektum | imperativ |
---|---|---|---|---|
å meinaå meine | meiner | meinte | har meint | mein! |
perfektum partisipp | presens partisipp | |||
---|---|---|---|---|
hankjønn / hokjønn | inkjekjønn | bunden form | fleirtal | |
meint + substantiv | meint + substantiv | den/det meinte + substantiv | meinte + substantiv | meinande |
Opphav
norrønt meina; frå lågtyskTyding og bruk
- ha i tankane;tenkje på;sikte til
Døme
- pengane var meinte som ei gåve;
- kva meiner du med det?
- eg skjønar ikkje kva du meiner
- føle eller tenkje inst inne
Døme
- det var ikkje så gale meint som det var sagt;
- seie det ein meiner;
- meine alvor;
- meine det godt;
- det var sikkert godt meint
- tru, synast
Døme
- eg meiner eg såg det i avisa i går;
- meine seg snytt;
- ho visste ikkje kva ho skulle meine om den saka
- brukt for å framheve noko som eit faktum
Døme
- ja, det skulle eg meine!
Faste uttrykk
- meine påhevde, påstå;
ha til siktemål- han meinte på å dra