Nynorskordboka
koloritt
substantiv hankjønn
| eintal | fleirtal | ||
|---|---|---|---|
| ubunden form | bunden form | ubunden form | bunden form |
| ein koloritt | koloritten | kolorittar | kolorittane |
Opphav
frå italiensk ‘farga’; jamfør kolorereTyding og bruk
- samansetjing av fargar (i eit målarstykke);
- klangfarge (1) i eit musikkstykke