Nynorskordboka
klare 2, klåre 2
klara, klåra
verb
| infinitiv | presens | preteritum | presens perfektum | imperativ |
|---|---|---|---|---|
| å klaraå klare | klarar | klara | har klara | klar!klara!klare! |
| å klåraå klåre | klårar | klåra | har klåra | klår!klåra!klåre! |
| perfektum partisipp | presens partisipp | |||
|---|---|---|---|---|
| hankjønn / hokjønn | inkjekjønn | bunden form | fleirtal | |
| klara + substantiv | klara + substantiv | den/det klara + substantiv | klara + substantiv | klarande |
| klåra + substantiv | klåra + substantiv | den/det klåra + substantiv | klåra + substantiv | klårande |
Opphav
av klar (1Tyding og bruk
- om himmel, atmosfære: bli klar, klarne (1)
Døme
- det klarar opp;
- andletet klara opp
- gjere fri for grums;
Døme
- klare kaffien;
- klare røysta
- gjere ei sak, ein samanheng klar, tydeleg
Døme
- klare opp eit spørsmål;
- klare tankane