Nynorskordboka
klappe
klappa
verb
| infinitiv | presens | preteritum | presens perfektum | imperativ |
|---|---|---|---|---|
| å klappaå klappe | klappar | klappa | har klappa | klapp!klappa!klappe! |
| perfektum partisipp | presens partisipp | |||
|---|---|---|---|---|
| hankjønn / hokjønn | inkjekjønn | bunden form | fleirtal | |
| klappa + substantiv | klappa + substantiv | den/det klappa + substantiv | klappa + substantiv | klappande |
Opphav
norrønt klappa, i tydinga ‘stryke varsamt’ frå engelsk; i tydinga ‘slag’ frå lågtyskTyding og bruk
- slå handflatene mot kvarandre fleire gonger;
Døme
- klappe i hendene;
- publikum klappa og klappa
- slå flater mot kvarandre;slå saman
Døme
- klappe boka saman;
- klappe snøen av skiene;
- klapp igjen kjeften!
- jamne og banke til
Døme
- klappe til molda kring noko nyplanta
Døme
- klappe på skuldra;
- klappe nokon på kinnet;
- kan eg klappe hunden?
- om fartøy: leggje til
Døme
- båten klappa til kai
- om hjarte: slå uroleg
Faste uttrykk
- klappa og klarfullt ferdig;
heilt avgjord- alt er klappa og klart til festen
- klappe samanbryte saman
- da mannen døydde, klappa ho heilt saman
- klappe tilslå hardt (med flat hand)
- eg vart så sint at eg klappa til han