Nynorskordboka
iver
substantiv hankjønn
| eintal | fleirtal | ||
|---|---|---|---|
| ubunden form | bunden form | ubunden form | bunden form |
| ein iver | iveren | ivrar | ivrane |
Opphav
gjennom dansk; frå lågtysk iwerTyding og bruk
ihuge, utolmodig lyst, sterk interesse
Døme
- med stor iver gjekk han i gang;
- i iveren oppdaga han ikkje faremomenta