Nynorskordboka
interpolere
interpolera
verb
| infinitiv | presens | preteritum | presens perfektum | imperativ |
|---|---|---|---|---|
| å interpoleraå interpolere | interpolerer | interpolerte | har interpolert | interpoler! |
| perfektum partisipp | presens partisipp | |||
|---|---|---|---|---|
| hankjønn / hokjønn | inkjekjønn | bunden form | fleirtal | |
| interpolert + substantiv | interpolert + substantiv | den/det interpolerte + substantiv | interpolerte + substantiv | interpolerande |
Opphav
frå latin , opphavleg interpolare ‘stase opp, friske opp, forfalske’Tyding og bruk
- skyte inn ord, setningar eller heile stykke i ein tekst
- i matematikk: slutte frå kjende funksjonsverdiar til mellomliggjande verdiar