Nynorskordboka
imperfektum
substantiv inkjekjønn
| eintal | fleirtal | ||
|---|---|---|---|
| ubunden form | bunden form | ubunden form | bunden form |
| eit imperfektum | imperfektumet | imperfektum | imperfektuma |
Opphav
frå latin ‘ufullendt’Tyding og bruk
- verbalkategori som uttrykkjer at ei handling eller ein tilstand utvikla seg i fortida utan å bli fullført;til skilnad frå perfektum
- eldre nemning for preteritum (i skandinaviske språk)