Nynorskordboka
høfleg
adjektiv
| eintal | fleirtal | ||
|---|---|---|---|
| hankjønn / hokjønn | inkjekjønn | bunden form | |
| høfleg | høfleg | høflege | høflege |
| gradbøying | ||
|---|---|---|
| komparativ | superlativ ubunden form | superlativ bunden form |
| høflegare | høflegast | høflegaste |
Opphav
frå lågtysk; av tysk Hof ‘hoff’, opphavleg ‘som sømer seg ved hoffet’Tyding og bruk
som følgjer god skikk;
velseda, danna, høvisk
Døme
- ein høfleg person;
- ei høfleg oppmoding;
- eit høfleg svar
- brukt som adverb
- han takka høfleg
Faste uttrykk
- høfleg tiltaletiltaleform brukt for å vise høglegheit;
jamfør De