Nynorskordboka
føretrekkje, føretrekke
føretrekkja, føretrekka
verb
| infinitiv | presens | preteritum | presens perfektum | imperativ |
|---|---|---|---|---|
| å føretrekkaå føretrekke | føretrekker | føretrekte | har føretrekt | føretrekk! |
| å føretrekkjaå føretrekkje | føretrekkjer |
| perfektum partisipp | presens partisipp | |||
|---|---|---|---|---|
| hankjønn / hokjønn | inkjekjønn | bunden form | fleirtal | |
| føretrekt + substantiv | føretrekt + substantiv | den/det føretrekte + substantiv | føretrekte + substantiv | føretrekkande |
| føretrekkjande | ||||
Opphav
frå tysk ‘trekkje noko fram framfor noko anna’; av føre-Tyding og bruk
velje (framfor noko anna), heller vilje, like betre;
Døme
- eg føretrekkjer te framfor kaffi;
- eg føretrekkjer å spasere