Nynorskordboka
disjunktiv
adjektiv
| eintal | fleirtal | ||
|---|---|---|---|
| hankjønn / hokjønn | inkjekjønn | bunden form | |
| disjunktiv | disjunktivt | disjunktive | disjunktive |
Opphav
av latin disjungere ‘spenne frå, løyse, skilje’Tyding og bruk
som fører med seg åtskiljing eller motsetning;
som ikkje lèt seg sameine
Faste uttrykk
- disjunktiv konjunksjonkonjunksjon (1) som grammatisk bind saman to jamstilte ledd, men logisk stengjer ute det eine
- ‘eller’ er ein disjunktiv konjunksjon