Nynorskordboka
erverve
erverva
verb
| infinitiv | presens | preteritum | presens perfektum | imperativ |
|---|---|---|---|---|
| å ervervaå erverve | ervervar | erverva | har erverva | erverv!erverva!erverve! |
| perfektum partisipp | presens partisipp | |||
|---|---|---|---|---|
| hankjønn / hokjønn | inkjekjønn | bunden form | fleirtal | |
| erverva + substantiv | erverva + substantiv | den/det erverva + substantiv | erverva + substantiv | ervervande |
Opphav
av tysk erwerbenTyding og bruk
- skaffe, tileigne, opparbeide;
Døme
- målet er å erverve seg meir kunnskap om situasjonen;
- erverve grunn frå tomtene til naboane
- brukt som adjektiv: som ikkje er medfødd
Døme
- erverva sjukdomar;
- ein erverva eigenskap